Καλό παράδεισο...

Καλησπέρα σας φίλοι μου.

Σήμερα θα ήθελα να σας μιλήσω για την γιαγιά μου που έφυγε από τη ζωή στης αρχές του χρόνου (πριν δημιουργήσω αυτό το blog).

Τελευταία φορά που την είδα ήταν λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου. Λόγο προβλήματος υγείας και έλλειψης χώρου στο σπίτι μας, δεν μπορούσε να μένει μαζί μας και τη βάλαμε σε γηροκομείο.

Λίγες μέρες πριν πεθάνει την είχαμε πάει στο νοσοκομείο για εξετάσεις και για να την δει η γιατρός της. Μας είχε πει η γιατρός, μάλιστα, ότι η γιαγιά μου ήταν μια χαρά. Οπότε φανταστείτε την έκπληξη μου όταν με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι πέθανε. Τρεις μέρες μετά από την επίσκεψη της στην γιατρό.
Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα, μια άρρωστη πλάκα.

Το απόγευμα όμως πήγα με την αδερφή μου στο σπίτι της. Μετά από λίγο φέρανε ένα φέρετρο όπου μέσα βρισκόταν η γιαγιά μου.

Πρώτη φορά έβλεπα κάποιον συγγενή μου μέσα σε φέρετρο. Επίσης ήταν και η πρώτη φορά που πήγα σε κηδεία.

Όλοι έκλαιγαν. Ήταν ξαφνικός ο θάνατος της. Ανακοπή καρδιάς μας είπαν.

Όταν πέθανε οι γονείς μου ήταν μαζί της, κρατούσε το χέρι του μοναχογιού της όταν έσβησε.

Ο λόγος που σας τα γράφω όλα αυτά είναι επειδή σήμερα έχουν περάσει 40 μέρες και είχαμε το μνημόσυνο της.

Κλείνοντας θα ήθελα να της ευχηθώ  να έχει καλό παράδεισο.